Gümüş nehir süzülür usul usul,
Dicle’nin serinliğinde yorgun gölgeler

Sedir ağaçları fısıldar eski sırları,
Yükselir maviye doğru,
Ve baharın kokusu çöker taş sokaklarına

Ey Bağdat

Bir feryat saklıdır taşlarının arasında,
Her taşın altında bir acı, bir gözyaşı

Savaşın karanlığı sarmış şehrin ışığını
Çığlıklar yükselir, ama rüzgâr alır uzaklara

Çocuklar koşar sokaklarda ama elleri boş,
Canlar ağlar, umutları gömülüdür enkaz altında

Ve yine de sen güzel Bağdat…

Güzelliği, direnciyle var olan
Gölgesi uzun, ruhu derin

Nehirlerin akarken kan ve yan yana sevincin
Hem aşkın hem de hüznün şarkısını söyleyen

Güneş düşer sarı taşlara,
Dicle’nin suyu parlar,
Rüzgâr fısıldar eski efsaneleri,
Minareler göğe uzanır,
Ve bahar gelir, bir çocuğun gülüşü gibi tazelenir

Ama gölgeler uzun, karanlık derin,
Savaşın sessiz çığlıkları sokaklarında yankılanır.
Evler bomboş, pencerelerden sızar hüzün,
Anneler taşır yüreğinde kayıpları,
Çocuklar öğrenir acıyı çok küçük yaşta

Ve sen… yine de nefes alan
Her gözyaşın bir çiçek açtırır taşların arasında

Ah Bağdat, hem yaralı hem direnen,
Hem düş hem umut,
Bir melodi gibi süzülen tarih boyunca.