0
Yorum
10
Beğeni
5,0
Puan
118
Okunma
Bir sabah,
güneşin doğmadığı bir yerde uyandım.
Penceremden içeri
rüzgâr değil,
suskunluk doldu.
Sokaklarda adımlarımın sesi
benden başka kimseye ait değildi.
Bir taş yuvarlandı önüme,
belki de evrenin bana söylediği tek sözdü o an.
Bazen hayat,
çok uzun bir sessizlik oluyor
ve sen
kendi nefesini dinlemekten yoruluyorsun.
Ama işte,
bir çocuk gülüyor köşe başında,
bir kadın ekmek kokusuyla çıkıyor fırından,
bir ağaç
dallarıyla gökyüzünü yokluyor.
Anlıyorum,
dünya hiçbir şeye aldırmadan devam ediyor.
Ben ise
o dünyanın içinde,
küçük bir kıvılcım arıyorum hâlâ.
5.0
100% (2)
