Eskiden, çok eskiden…
Kış geldi mi Reyhanlı sokakları kömür kokardı.
Bacalar tütmeye başlar, gökyüzü dumanla karışırdı.
Ağaç kömürü yakılırdı çoğu evde,
odun pahalıydı çünkü,
ama sobanın çıtırtısı en ucuz mutluluktu.

Akşam vakti sokaklarda yankılanırdı sesler:
“Sebzeci geldi portakaaal, nar!”
“Bal gibi nar, bal gibi!”
Bir başka gün, sabah erkenden
“sütçüüü!” diye uyanırdı evler.
Her ses, şehrin ruhuna işlenmiş bir nakıştı.

Biz çocuklar…
Küçük ellerimizle dut dallarına salıncak kurardık.
Zeytin bahçelerinde koşar,
güneşin battığı ufukta hayallerimizi büyütürdük.
Reyhanlı’nın toprak kokusu,
çocukluğumuzun en derin hatırasıydı.

Antakya’ya yol düşünce,
uzun çarşıya uğramak bir bayramdı.
Baharat kokuları birbirine karışır,
kuyumcuların ışıkları göz kamaştırır,
künefeci dükkânında
tel tel kızarmış tatlının kokusu burnumuza dolardı.
Bir tabak künefe,
yanında bir bardak şerbet…
O an bütün yorgunluk silinir,
hayat sadece o tatlı dakikadan ibaret olurdu.

Evler sobalıydı.
Camlar buğulanır,
biz parmaklarımızla kalpler çizerdik.
Yanına isimlerimizin baş harflerini,
gizli sevdalarımızı bırakırdık.
O camlarda biriken nefes buğusu,
bizim masumiyetimizin imzasıydı.

Kredi kartı yoktu.
Borç defterine yazılırdı çoğu şey.
Ama hiç kimse endişe etmezdi,
çünkü herkes sözünün arkasındaydı.
Söz, senet demekti.
Bir kere “tamam” denildiyse,
o iş olurdu, biterdi.

Komşuluk bambaşkaydı.
Bir tas aş kaynadı mı,
yarısı komşunun sofrasına giderdi.
Kapılar ardına kadar açıktı,
gönüller de öyle.
Kimse kimseyi satmazdı.
Birlik vardı, bereket vardı.

Şimdi dönüp bakıyorum da…
Belki fakirlik vardı,
ama yoksulluk yoktu.
Belki imkanlar sınırlıydı,
ama gönüller genişti.
Belki teknoloji yoktu,
ama huzur vardı.

Eskidendi…
Çook eskiden…
Reyhanlı’nın dut ağaçlarının gölgesinde,
Antakya’nın uzun çarşısının kalabalığında,
komşulukların sımsıcak, insanların dimdik durduğu
o güzel günlerdendi.

Ve biz,
o günlerin çocukları olarak
bugün hâlâ içimizde taşırız
o kömür kokusunu,
o dut dallarının gölgesini,
o künefenin sıcaklığını,
o güven dolu bakışları

Eskidendi…
Çook eskiden
Ama gönlümüzde hâlâ yaşayan
en güzel hatıralardandı.

#MehmetYETEK