Bir Balat yokuşu çıksan,
Anlardın belki ahvalimi,
Benden nefret etmezdin belki,
Birazcık yanımda kalsan.

Kulağındaki çiçeğin çığlığıyım,
Ben niye bu kadar güzel değilim?
Bir köhne viranda bitmişken,
Şimdi Tanrı’nın ışığıyım.

Vücudum bir canla tanışmış,
Veren alır derlerdi hani,
Lakin Tanrı var etmiş,
Can almayı sana bırakmış.

Kızıllık maviyi ezip geçer,
Bir günbatımında sevdim seni.
Ondan gökyüzü bende yankılanır.
Adeta sesi ile sağır eder.

Can filizlenir, ben suyunu veririm.
Belki de ondan var olur insan.
Bir suya muhtacız, aciziz.
Suyun kaynağı için seni severim.

Papatya olur, tarlasını kıskanır.
Etrafına yedi cihanı sersen de,
Kibrine yenik düşüverir.
Bak, bu garip seni tarladan kıskanır.

Cihanı var etmek istesem,
Seninle el ele tutuşurdum,
Zamanı daha net görünce,
Her şeyi unutup seni istesem.

Girizgah bekleme, yapamam.
Bir kitap var ortası da açık,
Kitabın sonunu okumayı,
Korkuma yenilerek yapamam.

Bizim eski köfteciler vardır.
Bir sokak onların, kapatmışlar.
Izgara kokusunu bir duyarsan,
Seni sana anlatan bir şiir vardır.

Palet elinde, tuval karşında.
Boya hayalini dilediğince.
Boyadığın şey, pek bana benzemiyor.
Hayalini yakardım, belirse karşımda.