Söyle, kaç kere kırılır bir kalp,
hala atmaya utanmadan devam eder?
Ben sayamadım…
Her kırıkta bir şeyler eksildi içimden,
ama eksildikçe çoğaldı sancım.

Geceler uzun değil artık,
sonsuz…
Uykusuzluk değil bu,
bir bekleyişin adı konmamış hâli.
Ne gelen var
ne soran…
Yine de kulağım kapıda hâlâ.

Sustum…
Çünkü anlatınca kimse anlamıyor,
herkes kendi acısına sağır zaten.
Benimkini duysalar ne olurdu?
Bir “geçer” deyip geçerlerdi.
Ama geçmedi…
Geçmiyor işte.

Bir isim dolanıyor dilimin ucunda,
söylesem,
kalbim yeniden dağlanır diye susuyorum.
Her şeyde izi var,
bir şarkıda,
bir bakışta,
hatta kendimde bile onu buluyorum.

Kalp sancım bu yüzden ağır…
Çünkü taşıdığım yük,
ne sadece sen,
ne sadece gidişin.
Asıl acı olan,
beni hiç sevmemiş birinin
bu kadar canımı yakabilmesi.

SONMISRA