0
Yorum
9
Beğeni
5,0
Puan
114
Okunma
Ölüm kokuyor odam…
Her nefesimde biraz daha ağırlaşıyor hava. Dört duvar üzerime kapanıyor sanki. Ne bir ışık var, ne de umut… Sadece sessiz bir çürüme.
Hayallerim yıkık…
Bir zamanlar tutunmaya çalıştığım her şey, şimdi avuçlarımın arasından kayan birer gölge. Ne kadar sıkı tutsam da kalmıyor. Sanki kader, elimden almayı alışkanlık edinmiş.
Geceyi dinliyorum. Sessizlik bile susmuş gibi. Sanki her şey, bana artık bittin diyor. Gölgeler bile bana yabancı. Duvarlarda kendi yalnızlığımın yankısı var.
Kendime soruyorum:
Yaşıyor musun hâlâ?
Ama cevabını bile veremiyorum. Çünkü içimdeki ben çoktan gömülmüş, hayallerinin mezarında sessizce uyuyor.
Ölüm kokuyor odam…
Ve ben, kendi yokluğumun içinde çığlık atamadan susuyorum.
5.0
100% (2)
