Beni soracak olursanız iyiyim ben…”

Ne garip bir cümle değil mi? İçinde hem koca bir suskunluk hem de saklanan derin yaralar var. Dilime dökülen bu kelimeler, sanki kalbimin üstüne örtülmüş ince bir perde. Kimse görmesin, kimse anlamasın, kimse dokunmasın diye… Çünkü iyiyim demek bazen en büyük yalandır insanın kendine bile.

Oysa içimde fırtınalar var. Kimselerin duymadığı çığlıklar, gündüzlerin sakladığı geceler, gözyaşlarını kurutan sahte gülüşler… Ama yine de “iyiyim” derim. Çünkü anlatmaya kalksam kim dinler, kim anlar? Yaralarımı açsam kim sarar? İşte bu yüzden, en kısa cevabı seçerim: “İyiyim.”

Belki de bu “iyiyim” bir sığınak. Çünkü insan, bazen susarak daha az kanar. Belki de içimdeki kırgınlığı, özlemi, tükenmişliği saklamanın tek yoludur bu kelime. O yüzden gülümseyerek söylerim, ama kalbim çoktan sessiz bir ağıt yakmıştır.

Beni soracak olursanız iyiyim ben…