Ben ne insanlar gördüm, mutluluğu çalınmış
Yüzünden tebessümü ilelebet alınmış

Hayatı yangın yeri, yüreği köze dönmüş
Sadece umut değil, gözünün feri sönmüş

Yükünün ağırlığı gittikçe alazlanmış
Dertleri köklendikçe, elemi palazlanmış

O narin kanadından tele takılmış bir kez
Toz pembe hayalleri dünden yıkılmış bir kez

Hayatın pençesine esir olmuş yaşama
Bir lokma aş peşinde yuvarlanmış akşama

Bir tek arı bilince çiçeğin bal tadını
Uçan kelebek koymuş mutluluğun adını

Bulutlar sarmalamış göklerin gözyaşını
Kuşlar kanat çırparak kaldırmışlar naaşını

Sabırdan sorar olmuş topraktaki tohuma
Tohum sessiz kalınca, soruvermiş mevhuma

Dünyayı bir zindana kim evirip çevirdi?
Kalmamış hiç güleni kim savurup devirdi?

Haksızlık pay edenin, zulmü ipe gerilse
Her biri için tezce, hardan yayvan serilse

Adaletin zilleri o vakit çalınacak
Toprakta uyuyanlar, derdestle alınacak

Zalimlerin filleri, duydun mu oldu zelil?
Hakk’ın kat’î yardımı, ebabillerde delil

İşte dünya insanı! Her bitiş bir başlangıç
Yükünü hafif tutar, göçecekken kırlangıç

Dünyanın dertlerini, bırak taşıma artık
Elinde bir kefen var, onun da cebi yırtık

Kudret Merttürk - Berlin
12.09.2025

Dost kalemlerden TEŞEKKÜR EDERİM

Köşküne arıyorken deniz gören manzara
Sonunda yatırdılar kapkaranlık mezara
……Murat Meral


Şimdi yükü duyanlar, dünya malı sanacak
Kalbe günah yükleyip, “Eyvah!” diye yanacak
……Seçil Bekeç



mevhum : Gerçekte olmayıp var sanılan, var diye düşünülen, kuruntuya dayanan, vehmolunmuş