Bir çağ ki
Gözler birbirine değmiyor artık, tenin kuklası
Dokunuşlar soğuk duvarlara çarparak yıkılır
Sözler içi boş lakırdıdan ibaret
Yankılanmıyor yürekte hiçbiri

Bir suskunluk
Uzaklaştırıyor bizi bizden
Kalpler hissizleşmiş,
Birbine kör,
Birbirine sağır

Maskeli gülüşlerde eskimiş tebessümler
Dostluklar yalan günler için saklı
Tek kullanımlık

Samimiyet
Kum saatinde kalan son bir tane
Kaydı gitti ellerimizden
Gerçek bahara hasret yüzler
Güz rüzgarında savrulan düşler
Bekleyişte

Bir acı ki
Ne zaman uzansam gül kokusuna
Kesiyor bileklerimden ellerimi
Dikenler bile acıtmıyor artık canımı
Yalnızlık bir ülfet içimizde
Bir yara bırakıyor ruhta, bir iz

Baktığım aynalar hayatın tozuna bulanmış
Gördüğüm bulanık çehre bana yabancı

Her şeyin üstünde sahte bir perde
Yaklaştıkça daha da uzaklaştıran
Dokundukça kırgınlığa dönen
Sonrası bir uçurum
Kendi sesimin yankısında
Karşımdakilerin bir gölgeye
Bir hayale dönüştüğü

En yakın dost yalnızlık
En sadık yoldaş yara izleri
Görülmeyen bir yorgunluk eşliğinde.