0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
77
Okunma
Anlatıcı, içinde birikmiş duygularını ve düşüncelerini dışa vuramamanın sıkıntısını yaşıyor. Yazmak istiyor, ama hem başkalarını yormaktan hem de anlaşılmayacağından korkuyor. İçindeki karmaşık hisler ve hayatın zorlukları, anlatmayı imkânsız hâle getiriyor. Zaman zaman birilerine anlatmayı denese de, anlaşılamayacağını fark ediyor. Sonuçta, susmayı ve iç dünyasında yaşamaya devam etmeyi seçiyor; geceleri yalnız başına düşünerek huzur bulmaya çalışıyor.
Anlatamadığım o kadar şey var ki içimde.
Ah, bir vursa dilime, yazsam, kağıtlara dökülse…
Ben yazarken siz okurken yorulursunuz diye,
Yazmaktan hep vazgeçtim, yine attım içime.
Hem yazsam, ne anlarsınız ki, o da ayrı bir mesele.
Hayatım karmaşık bir bilmece; ne cümle, ne de hece.
Anlatsam tek tek size, bir şey anlamazsınız yine diye,
Hep sustum, konuşmadım, anlatamadım kimseye.
Anlattıklarım da oldu, anlayanım yoktu sadece.
Dedim ki, kendi kendime: “Tüketme nefesini boş yere.”
Koy kafanı yastığına, yaşadığını düşün dur her gece.
Bir bakmışsın, düşünürken uyku girivermiş gözüne.
