0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
54
Okunma
Anlatıcı, birine güvenmiş, kalbini açmış, içindeki sözleri ve sevgiyi ona saklamış. Fakat karşısındaki kişi, önceki insanlar gibi çıkmış: taş kalpli, düşüncesiz, merhametsiz. İç döküşler, güzel hisler ve dizeler boşa gitmiş. Ve sonunda şair, isyan etmeden, sadece “eyvallah” diyerek kabullenmiş.
Bu, aslında sessiz bir vedanın şiiri:
Ne kin var ne nefret, sadece kırgınlık.
Ne umut var ne çaba, sadece tükenmişlik.
Ve sonunda, “eyvallah” diyerek gönül defterini kapatma.
Anladım ki sen de yalanmışsın, herkes gibi.
Senin de kalbin taştanmış, öncekiler gibi.
Düşüncesiz, merhametsizmişsin, onlar gibi.
Değmezmişsin, sen de sevgime, eyvallah.
Dilimin ucunda sana sakladığım sözler,
Kalbimin içinde sana dair sevgiler,
Aklımın içinde seninle ilgili düşünceler,
Hepsi bir kalpsiz oluşuna yok oldu, eyvallah.
Sana anlatamadığım onca iç döküşler,
İçimde hapsettiğim onca güzel hisler,
Sana yüreğimden dökülecek olan dizeler,
Bitti, sevgisiz oluşundan tükendi, eyvallah.
