Bana yaşattıklarından sonra gülebilirsen,
Helal olsun derim sana.

Benim ahımı aldıktan sonra mutlu olabilirsen,
Tebrikler dilerim sana.

Benden helallik almadan, yok öyle gülmek sana.

Senin için atan kalbimin bile hakkını ödemeden,
Yok öyle sana bedavadan kahkaha.

Ahımı aldın, sevgili; duygularımı katlettin,
Yeşil olan umutlarımı kuruttun,
Hayallerimi darma duman ettin.
Yok öyle sana, rahat gözüne uyku falan.

Dur bakalım, sevgili, ölmek mi?
Yaşattığını yaşamadan öyle ölemezsin.
Dur bakalım, öyle hemen gitmek mi?
Çektirdiğini çekmeden, hiç bir yere gidemezsin.

Sen ki, beni en karanlıklarda yalnız bırakan sevgili,
Öyle aydınlıkları hayal edersin, göremeyeceksin.
Sen ki, bana en derin acıları bırakan sevgili,
Daha çok acılarının geçmesi için dua edeceksin.

Seni ne kadar sevdiysem, sen bir o kadar sevilmeyeceksin.
Nereye böyle, sevgili, kabusun olarak geleceğim.
Öyle rahat rahat uyku çekemeyeceksin.
Bedelini ödediğim günlerimin hesabını vereceksin.
İlla bir gün, helallik istemeye, sen de geleceksin.

Öyle yok: “Can yaktım, canım yanmasın.”
Ne kadar yaktıysan, sende yanacaksın.
Ben rahat etmediysem, sen istirahat edemeyeceksin.
Üzüldüğüm kadar, sende üzüleceksin.
Bu ızdırabın bitmesi için, yalvaracaksın.

Merak etme, şimdiden söyleyeyim: Hakkım helal değil sana.
Canının yandığını görünce, sana acıyacağımı sakın sanma.
Sen bunları hak ettin, sevgili. Ne ektiysen, onları tadacaksın.
Bir insana ne kattıysan, onu yaşamaya sen de katılacaksın.

Yan, sevgili, yan; umrumda olmayacaksın.
Yaşattığını yaşamadan kurtulamayacaksın.
Çek, sevgili, çek; elimi ellerinde bulamayacaksın.
Çektirdiğini çekmeden, nefes alamayacaksın.