Gülmek ve ağlamak

Gülmek de var, ağlamak da var dostum,
Kimseyi ağlatmak değil ha kastım.
Hep bir sözle büyür bazen sevgiler,
Bir sözle de yıkılır ömürlük tahtım.

Kalp kırmak kolaydır, onarmak zor ya,
Yıllar geçse unutulmaz bir arda.
Bir tebessüm bile yeter bazen ki,
İnsanı insan yapan olur orda.

Ne göz yaşı utanır düşmekten yere,
Ne de yürek kaçabilir kadere.
Gerçek bir dost bulmak zor bu zamanda,
Görünürde çok ama yoktur bir tane.

Dostluk, sözle değil, özle ölçülür,
Yalancı dost menfaate bürünür.
Yanındaysa yoklukta bir yürekse,
Onunla dünya da sana gülümser.

Yalnızlık yormaz da, yalan yorar hep,
Bir güven kırılır, kalmazsa sebep.
Bazen en yakın sandığın uzakmış,
Bir selam eksilir, düşer de kalp hep.

Geceler şahittir nice düşlere,
Susar kelimeler, küser dizelere.
Bir çay demler insan, bekler boş yere,
Gelmez bazen, yalnızlık çöker eve.

Bir mektup yazarsın, almaz cevabı,
Bir bakış beklersin, kapar kapını.
İçinden konuşur suskun duvarlar,
Vefasız dost sandığınla yorar canı.

Kimi güler yüzle içini yakar,
Kimi susar ama sana yar olur.
Göz göze gelince kalpten tanırsın,
Bazı suskunluklar bile nar olur.

Yürekte saklanan çok sızı var ya,
Her biri bir ismin izinden yana.
Dünle helalleşir bugünkü insan,
Geçmişin aynası bakar yarına.

Ben anlatmam sana yük olsun diye,
Bir kıvılcım yeter gönül dedi diye.
Ne olur anla da geç kalma dostum,
Kırılan kalplerde dönmez geriye.

Hakkı kalabalık