0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
45
Okunma
Şair, hayatındaki bir kişiyi “karanlıkta beliren bir mum ışığı”na benzetiyor. O kişi yalnızca zor zamanlarda, hüzünlü anlarda ortaya çıkıyor; şairi ısıtıyor, umut veriyor ama sürekli yanında kalmıyor. Bu yüzden bir yandan minnet, bir yandan da eksiklik hissi var.
Kimi zaman huzur ve neşe getiren bu insan, kimi zaman da kafasını karıştırıyor, tartışmalara sebep oluyor. Yani hem şifası hem de yarası. Şair bu gelgitlerin içinde kalsa da, o kişinin uzaklara gitmesini istemiyor. Çünkü onun varlığı, karmaşık da olsa bir anlam katıyor.
Kısacası bu şiir, “geçici ama unutulmaz bir sevgi”nin hikâyesi. Işık, umut ve huzur getiriyor ama kalıcı değil; tıpkı geceleri beliren bir yıldız gibi.
Karanlık yollarımda bir mum ışığıydın,
Bir parıltıydın, yol gösterirdin bana.
Yollarım karanlık olmadıkça görünmezdin,
Biraz da sıcaktın, ısı katardın donan tarafıma.
Benim sabah görünmeyen yıldızımdın,
Geceleri çıkagelirdin bir anda bana.
Huzurdun, neşeydin, sürekli değildin,
Bunu sürekli hissetmek isterdim etrafımda.
Aklımda çözemediğim sorularımdın,
Tam “tamam” dediğimde çıkan bir kavga.
Ruh hastası olduğumu düşündürürdün,
Yine düşünmek isterdim, gitmeseydin uzaklara.
