Ağlarken mi gözler ıslanır, yoksa
Islanırken mi gözler ağlar, bilemedim.
Bana “Nasılsın?” dediler, “Kötüyüm” diyemedim.
Sorsan onlara, iyiydim ben; bencildim.

Değer verdim, yanımda kalmasını bilemediler.
Sevdim, sevgimi gösterdim, göremediler.
Sırt verdim onlara, sırtımı kırdılar.
Yanlarında durdum, benden uzaklaştılar.

Ben yazmaktan yoruldum bunları;
Onlar yaşatmaktan bıkmadı.
Ben sustukça, onlar konuştu.
Ben durdukça, onlar durmadı.

Kırıldım, içime attım kırıklarımı;
Kırıklarımı kimseye saplamadım.
Kırgınlıklarımı kimseye anlatmadım.
Anlayanım da yoktu zaten, o yüzden
Hep sustum, hep insanlara küstüm.

Ben anlaşılmaya çalıştıkça hep
Anlamamak için yemin etmişlerdi sanki beni.
Ben canlanmaya çırpındıkça hep
Öldürmek için sıraya girmişlerdi sanki beni.

Şimdi artık ne kendimi açıklarım kimseye,
Ne de derdimi anlatırım birilerine.
Vefasızlardan, vicdansızlardan uzaklaşıp,
Beni tanıyan hiç kimsenin olmadığı yerlerde
Bir başıma yalnız kalacağım ben.

Yok, yok; ben yapacağımı yaptım.
Yaşadığımı yaşadım, yaşattığımı yaşattım.
Beni anlamadılarsa ben suçlu değilim.
Onlar sevmediyse ben suçlu değilim.

Kayboluyorum ufaktan, uzaklaşıyorum.
Ufalanıyorum yavaş, yavaş tozlaşıyorum.
İnsan iken gözlerde, zerre gibi uçuyorum.
Hayatlarınızdan sessizce ayrılıyorum.

Göremeyeceksiniz beni.
Hiçbir yerde bulamayacaksınız.
Beni hiçbir kimseye soramayacaksınız.
Onlar da bilemeyecek beni,
Nerede olduğumu bilemeyecekler.

Her şey yaşandı ve bitti.
Geride hiçbir izim kalmadı.
Adresim geçmişte kaldı,
Duygularım can verdi.

Belki “öldü” diyecekler,
Belki “gitti” sanacaklar,
Belki “yok oldu” diyecekler.
Diyecekler ama ben duymayacağım.
Çünkü ben artık yanlarında olmayacağım.