0
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
43
Okunma
Anlatıcı, sevdiği kişiyi tüm kalbiyle arzulamış, ama yanında olamamıştır. Onun dokunamadığı bedenine, bakamadığı gözlerine ve sarılamadığı varlığına bir başkasının sahip olacağını acıyla gözlemlemektedir. Bu durum, anlatıcının içinde derin bir sancı, özlem ve hasret yaratmıştır.
Sevdiği kişiyi kaybetmiş olmanın verdiği acı, anlatıcının duygularında hem aşk hem de eksiklik olarak kendini gösterir. Sevgi, artık sadece uzaktan gözlemleyebildiği bir hâle dönüşmüştür. Anlatıcı, bu duyguların adlarını kendi içinde koyar: özlem, hasret, aşk… Ama ne kadar net tanımlasa da acısı devam etmektedir.
Hikaye, bir aşkın fiziksel olarak yaşanamaması, ancak kalpte ve ruhta derin bir şekilde hissedilmesi üzerine kuruludur; sevginin varlığı, birlikte olamamanın acısıyla birlikte anlatılır.
Ve sen, sevdiğim, bir gün mutlaka birini seveceksin.
Bana vermediğin o gönlünü, o kişiye vereceksin.
Benim saramadığım bedenini bir başkası saracak.
Benim için atmayan o taş kalbin, onun için atacak.
Bir kere dokunamadığım saçlarında başka eller gezinecek.
Yakından bakamadığım gözlerine başka gözler bakacak.
Benim dokunamadığım tenine başka tenler dokunacak.
Hiçbir zaman sokulamadığım yanına başkası sokulacak.
Ey sevdiğim, ey… bu nasıl bir acıdır?
Bu içimdeki nasıl bir sancıdır?
Kalbimdeki bu ağrı nasıldır?
Hiç bir fikrin yok senin ve hiç bir zaman da olmayacak.
Yanında olmayı istemek…
Özlem bu olsa gerek.
Saçlarınla oynamayı istemek…
Hasret dedikleri bu olsa gerek.
Sensiz yarım kalmak…
Sevmek dedikleri bu olsa gerek.
Uzaktan seni beklemek…
Aşk dedikleri bu olsa gerek.
5.0
100% (1)
