0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
41
Okunma
Anlatıcı, bir ilişkide sevgi ve bağlılık beklerken karşısındakinin yetersizliğini ve kendisini tutmamayı deneyimler. Gitmek istediğinde engellenmiş, kalmaya zorlanmış; ama bu süreçte hem fiziksel hem duygusal olarak yaralanmıştır.
İlişki sona erdiğinde, anlatıcı acılarla baş başa kalır. Giden kişi yokluğuyla yer bırakır ve anlatıcı, geçmişin yaralarını kabullenerek, gözyaşları ve hüzünle kendini yeniden bulur. Artık ne gelmesini bekler ne de gitmek için heveslidir; kendi değerini ve huzurunu öncelik hâline getirir.
Bu hikaye, hayal kırıklıkları ve terk edilmelerden sonra kişinin kendi gücünü ve bağımsızlığını bulma sürecini anlatır.
Ben gittiğimde, tutmayacaktın beni;
Bırakacaktın, izin verecektin gitmeme.
O kirli ellerinle çekmeyecektin beni;
Bakmayacaktın bir daha gözlerime.
Ben gitmek istediğimde ısrar etmeyecektin;
Kalmam için beni zorlamayacaktın.
Ben, seni unutmak için çıkmışken yola,
Dur demeyecektin, kal demeyecektin bana.
Kaldım da ne oldu, gitmedim de ne oldu?
Sevdin mi beni sanki, bastın mı bağrına?
Senden önce açılmış yaralarıma kabuk mu oldun?
Bir yara daha sen açmadın mı bana?
Giderim diye ağlıyordun, şimdi neredesin?
Bak işte, yoksun artık yanımda.
Gittin, acıları yuva yaptım koynuma.
Gittin, gözlerimi nehir yaptım yatağıma.
Bu kadar acıdan sonra,
Ne gelmen için beklerim seni,
Ne de sana gelmek için hevesliyim.
Herkes bulunduğu yerde kalsın;
Ben böyle artık, daha iyiyim.
