Bazen ölümle uyanırsın yaşayanlar için doğan güneşi selamlayarak
Ölü toprağı atınca üzerinden bakarsın sağına soluna..
Zaman zamansız yere atmıştır seni.
Gürültüden kaçtıkça bir ses ararsın
Sadece senin duyacağın.. ve sadece seni duyacak bir ses
Ötesine hacet yoktur. Çünkü doymuştur yüreğin ölü insancıklarla
Bir yer kalmamıştır daha ruhundaki mezarlıkta..
Hiç bir yere zamanında yetişemediğinde
Ve zamansız gelenlerle anlarsın bu zamana ait olmadığını...
Kimse senin gibi değildir bazen
Sense onlar gibi hiç değildin zaten
O zaman anlarsın bulunduğun yerde fazlasın.. olmak istediğin yerde eksik..
Kendine yakışmayan ne varsa hepsini yaptırır bulunduğun ortam
O zaman bilirsin ki ait değilsin
Ne bu zamana
Ne bu zamanda olanlara
Kimbilir belki de içinde sakladığın
El değmemiş yanına bile ait değilsin
Gurbetin de esaretin de bundandır belki de...
Burası cennet olamazdı zaten
Zira olsaydı.... Neyse öyle işte ✌️

Bazen gözlerini açar uyanırsın karanlığı yırtarcasına doğan güneşli bir güne. Zaman, an ve mekanın içinde kaybolurcasına bakarsın etrafına. Sana ait değildir önündeki sehpa, su içmek için girdiğin mutfağın tezgahı yabancılaşır. Çıktığın balkondan görünen yol, geçen insanlar, öten kuşlar. Tanıdık bir yüz, bir cümle, kalbini ısıtacak bir ses ararsın. Dönüp kalbine baktığında göğüs kafesinin içinde kaybolan kalbini yakıştıramazsın içinde bulunduğun an'a... Ve anlarsın ki bu zamana yakışmayan bir kalp ile fazlasın buralarda...

Öyle ya burası cennette değildi , her arzu ettiğimiz olamazdı.

İradesi tüm iradelerin üstünde olan Rabbimin vardır bir bildiği diyip de kimi zaman kolaya kaçtık.
İnsanoğlu değil mi zaten en iyi yaptığı şey
Prangalar vurulan ayaklarımıza reva gören bizlerdik . Oysa bir türlü zapt edemediğimiz nefsimiz bizi körelttikçe daha çok görüyoruz sandık.
Düştük yaralandık
Öldük öldük dirildik de uslanmadık.
Ne kadar çok gitmek istedikçe
O kadar çok kaldık ve
Ne kadar kaldıkça o kadar uzaklaştık benliğimizden.
Hayat ile ölüm arasındaki o ince çizgide
Hep arafta kaldık..
Yaşıyoruz işte ölüm icabı
Ölüyoruz işte yaşama kafa tutarak...

Benliğimizden uzaklaştıkça prangalar vuruldu ayaklarımıza da biz yine hududu zorladık ve en nihayetinde kendimizi kaybettik.Kendini kaybeden hakikate erişebilir mi hiç? Bu sefer de menfaatlerimize hakikat gömleği diktik.Attığımız her dikişte hakikat kendini hatırlatsa da ihtiraslarımız usanmadan unutturdu bize.Beceriksiz bir terzi çırağı gibi ellerimizi iğneleye iğneleye diktik lakin deryaları damlalara,sonsuzluğu faniliğe sığdırabilmek ne mümkün! İlk yırtığı vicdan açtı.Ardından ahlak,akıl, merhamet,aşk...Biz bedbahtlarsa zulüm , riya,nifak kumaşlarıyla yamalamaya kalkıştık yırtıkları.Varlığın yırtığını yoklukla yamalamak gibi beyhude bir gaye edinip ömrümüzü bu uğurda hoyratça tükettik . Üstelik asıl terzinin biz olmadığını bile bile.
Gitmek veyahüt , kalmak arasında sıkışıp kaldık.

Ne güzel söyledin...
Yıllar önce okuduğum bir dize geldi aklıma.
"Hayat bana yalan söyledi
O en güzel yıllarım acılara yenildi..."

İyi haber şu ki bitecek ve gideceğiz...
Kötü haber ise daha ne kadar dayanma gücü ve sabır kaldı muamma...
Sevgiyle şiirle kal....😇✌️🦋

Bitsede gitsek artık ışıklar sönse zaman dursa..artık gitsek..sevgiyle ..

Seneler önce bir cümle okumuştum; "Hayat 18 bilemedin 20 yaşına kadar yaşadığındır ondan sonrası tutunma çabası." diyordu. İnsan ne yaşarsa o yaşına kadar yaşar, ve en güzel çağlarının olduğunun farkında olmadan. yaşar. Sonrası tutunma, en sağlam yerini arama ve bulma çabası..