Kapıyı kilitleyen de, açan da aynı anahtar değil mi..?
Her dem bir keder, her keder bir dem oluyor insana.
Bir adım içerideyim; bir adım dışarıdayım.
Bilmem ki her seferde neden bu kadar kederdeyim?
Ne dirki bir o kadar yakın; bir o kadarda uzak kılan seni.
Herkes kendi bakış açısıyla dinler, kendine göre anlar seni.
İnsanların kendilerine göre seni koydukları bir yer olur.
İki kalbi var insanın içinde,biri ’ umut’ diyor biri ’kes’ diyor çırpındıkça.
Biri dayan diyor, biri pes diyor kaldım nefes nefese.

“Bileydim lâyık olmadığını yürür müydüm yollarında...”
Burası fani dünya..
Sakla yaranı çocuk, kimse görmesin seni sen yapanı.
Sessiz cığlıkları vardır,her insanın penceresinde ..
Her pencerenin ardında gizlenmiş hayatları ..
Kimine yemyeşil baharlar ,kimine bitmeyen kışları.
İnanmak istemediğimiz en doğru gerçek bu .
Sulanmamış çiçekler gibi kuruyor her şey.
Her şey bir yolculuğun hüznünü taşıyor.
Gidipte gelmemek üzere bütün yüzler..

İçimdeki baharın derin nefesini istiyorum ciğerlerimde.
Kaygısızca koşmak, var olmak istiyorum.
Varmıyım ki yok olayım.
Bıraktım hayalimdeki kuşları,uçsun içimde.
Bakıyorum ama göremiyorum sesler var evet ama işitemiyorum.
Varlık içinde yokluktayım …
Ne zor şey hüznünün sebebini bilememek.
Çığlıkların dibine çekiliyor, hayallerim aklımı kaybediyorum sanki .
Atmaya cesaret edemediğim, adımların peşinde koşmaktan kanıyor dizlerim .
Zaman durduğu yerde tüketiyor beni...
Bir insan bir insana elbette yeterdi.
Kapıyı kilitleyen de, açan da aynı anahtar değil mi..?
Bir anlık değil boğulduğum bilinmezlik..
Acısı çıkıyor sustuklarımın ; oysa ben iyiyim görünürde..