İnsan dünya ile kavgasını bitirdiğin de arayışa geçer...
Benim hasretim bana en yakın olanaymış.
Bana davamı hatırlatan, baharı bekliyoruz..
Nasıl sevdiyse öyle kalmalı insan, değişmek mevsimlere yakışır.
En çok sandığı yerden sınanır insan.
Sanmak ki ne bu büyük yanılkı?
Bekliyorum sadece neyi beklediğimi bilmeden sadece bekliyorum.
Öyle bir sessizlik ki benimkisi; dışım sükut, içim kıyamet.
" İnsana imtihan olarak özlemek yeter.
Oysa mevsimlerin, günlerin, yılların hüznü ve sevincide insanın kendisinde.
Kalbimi en derin acıların kıyısında bıraktım.
Ve sonunda, öğrendiğim tek şey .
Tek başına nasıl güçlü olunması gerektiğiydi..
Sanmak ki ne bu büyük yanılkı?
İnsan en çok sandığı yerden vurulur.
Oysaki aramızdaki mesafenin adıydı nasip, gönlüm nasibi kadar severdi seni.
Ne hazindir soluksuz koştuğum yollarda artık yürüyemiyorum .
İnsan bir ömür vagon vagon taşırmış bazı yoklukları.
Sanmak ki büyük yanıl kı ?
Sevmek büyük tahribat , sevilmemek daha büyük.
Ziyanı yok, at aynı ize binlerce kere basarmış.