Artık seni Frankfurt istasyonunda beklemeyeceğim
Gülüşü perişan ediyor beni main kuşlarının o kahkahaları
Şuramda büyük yaralar var
Şarkılar bildiğin gibi değil artık... ölmek gibi melodiler kulağımda
Bir başına sıla rüzgarları ellerimde
Ellerim bende değil
Taa.. omuz başlarından kırık, umutlar
Şarkılar bildiğin gibi değil artık
Bir babasızlık vurdu diyordum bana
Bir de eylül rüzgarları penceremde bak

Bana gelmek vardı
Delik deşik bir gecenin sonuna doğru
Esen rüzgarla, çiseleyen yağmurla
Sürünerek yerlerde
Seni korkusuzca beklemekteyim
En korkunç gecelerde bile
Köpek ulumalarının inadına
Aldırmadan karanlık gecelerin siyahına
Bir sefer daha sana en eski şarkılarım
’Sen biricik hayalsin... acı bana kıyma bana
Vurulmuşum ben sana’ diyor bak o şarkı
Şimşeklere aldırmadan bekliyorum
İsterse yağmurlar yürüsün saçlarımdan yüzüme

Ama avutmuyor ne yapsam şarkılar
Gülemiyorum ; buz öpmesine benzetti dudaklarım
Senin dünyanda hep ilk baharmış
Senin dünyanda insanlar hep mutluymuş
Senin dünyanda bir başkaymış kalemler
Gözlerine en güzel şiirler yazarmış
Ben bir başına ayrılıklar yazan kişi, sevemiyorum
Bu yaşantımı, en güzel şiirlerde ağlıyorum
Durgun denizlere, acı rüzgarlara rağmen
Upuzun yollardan gelmeni bekleyeceğim

Buz tuttu gidişine gözlerim
Kızıl bir eylül akşamı gözlerimden ayrılık döküldü
Taş sokaklarında bu kentin
Umut aradım yürek dolusu
Bıraktım sevdiğim renklerini akşamın
Bir sen kaldın içimde söküp atamadığım

Oysa ne hayallerim vardı, hiç kararmaz sanırken
Pembe, mor, yeşil umutlarımı kaybettim
Şimdi ayrılığı giyinip kuşanıyorum özlemle
Sinir harpleri içinde savaşıyorum
Ellerimde kalemler tükendi gece yarıları
Seni yazamadım dilediğimce
Düşüncelerim hala sonbahardı

Sonra aşılması sarp karlı dağlar girdi araya
Yüreğime ayrılık kara saplı bir bıçak gibi saplandı
Buz tuttu gözlerim

Günay Koçak