bak işte yine geldi akşam.
karanlığı çatık kaşlarıyla karşılayarak
hep aynı şeyleri düşündürüyor bana
ne zamandır bu böyle?

yalnızca düşündürmüyor,
hatırlatıyor da,
sessizce gelip gidenleri,
her defasında içe işleyen o acıyı.

ve biz, hiçbir zaman yanlarında olamadık ki.
ne bir nefeslik sevinçlerinde,
ne de o son nefeste.
hep uzakta kaldık.

o anlarda defalarca kendime soruyorum,
biz ne kadar adildik acaba?
baksanıza, daha ömrü başlamadan biten yavrular...
gözlerini bile açmadan giden sabiler...
bizse hep sustuk,
hep aynı şarkıları dinledik.

mezarsız bedenler,
zamansız vedalar,
arkasında hiçbir iz bırakmayan gidişler.
benim içimde ağır bir taş gibi,
yerinden kıpırdamayan bir çaresizlik var.

bu acı, alıştığımız gibi değil.
hafiflemiyor,
her defasında yeniden büyüyor.

biz biz değil miyiz?
her birimiz bizler insan değil miyiz?
yaşamak hepimizin hakkı değil mi?

ama elimizden gelen tek şey susmak.
belki içten içe yanmak.
belki sessizce ağlamak.

onlar giderken,
biz yalnızca seyrettik.
ve ben,

ben buradayım hala çaresiz bekliyorum.
yalnızca izliyorum.
*
Mehmet Demir
31824