(bir trenin bir köprüye susaması
uçuruma düşmesi gökyüzünün)

hayat, ey
her şey göz açıp kapayıncaya kadar
dedin
ben açamamıştım bile daha
elini salladın ve ellisine değdi
yaşım
seninse tırnak aralarında gençliğim kaldı

ben köprülerden geçmedim
köprüler benden geçti
vagonlarında uçurumlar taşıyan trenler
bende anlam buldu

yürümek hayatın yarasıdır diyerek
içime doğru kanadım yıllarca
yaşıma aldanıp
dönüp durdum şiirin etrafında hiç susmadan
oysa susmak çok söylemekti

yaşlan diyorsun ve ben
yasal bir kapkaçla
soyuluyorum ömrümün ceplerinden

kaldı ki senden geri alabilen çıkmadı hiç
binbir gözlü heybene
sakladıklarını

şimdiyse ben ruhumun ceplerine
çocukluklar, uçurtmalar ve evliyalar doldurup
bir salıncak sabırsızlığı ile tıkabasa
öcümü almaya geliyorum
senin diz kapaklarından.

selver metin