Bir bilsen ki nerelerdeyim ne haldeyim?
Kaç mevsimi birden yaşıyor yüreğim.
Ne kadar değer vermişiz değeri düşük şeylere .
Sonra unutmuşuz asıl değerin biz olduğumuzu .
Ve kendimizden olmuşuz boğulmuşuz sessizce .
Gözlerimiz de anlatamamış yada anlamak istememiştir.
İnsan ki en çok , kendine hasret kendine özlemmiş.
Benim hasretim bana , en yakın olanaymış.
Her insanın içinde savaştığı bir sıkıntısı vardır...
Ve her insanın kazanacağına dair ümidi
İnsan bir kaçış içinde ne için yaratıldığını bilmeden..
Kaygısızca koşmak, var olmak istiyorum.
Bedenim ruhuma kat kat ağır gelirken..
Huzuru arıyor insan uzakta huzursuzluk içinde .

Dünya hayatı ne idi birbirimize kolaylaştırmak deyilmiydi ?
Bu kadar telaş, göçebe bir ruha fazla değil mi?.
Ah insan ki toprak ve bir damla su
Ya bardağı taşıran ,son damlanın derinliğinde boğuluyor ..
Ya topraktan , gelmenin zaafına yeniliyor , kaçışı yok.
Ağır geliyor şu küçük dünyanın yükü omuzlarıma.
Ummak ister , insan bir saatten sonra.
Her şeyin geçici olduğunu bilmesine rağmen.
Nasıl umabilirsiniz ,ellerinizde çiçeklerin açmasını?