Gelecek hakkında umutlanmak, güzel hayaller kurmak günah gibi geliyor .
Gönlüme dokunan bir dost elim yok ve zihnim buna boyun eğiyor artık.
Hatta bazen korkuyorum biri gelip dokunursa gönlüme diye.
Biliyorum faniyle gelen faniyle gider.
Ama üzülüyorum işte.
İstemek haddim değil gibi, istemek doğru değil gibi, istemek haram gibi.
Kim haram kılabilir Allah’tan başka insana oysa?
Hem ne münasebet! Zihnim çok dağınık. Bilmiyorum.
O biliyor diyorum ama O’na da iyi bir kul değilim gibi.
Ama olmalıyım. İnanan umutlu olur, güçlü olur diyorum sonra kendime.
Bu umutsuzluk, bu acizlikle, bu yalnızlıkla nasıl olunur bilmiyorum .
Allah’a ulaşmaksa maksat, imtihanım zor hemde çok...
Bir bilgeler yapar bunu bir de çocuklar...
Korkuyorum, benliğimi kaybetmekten, düsünmekten.
Düşündüklerimin beni yanlışa götürmesi ihtimalinden.
Ah etmeye vicdanım el vermezken akıbetin en kötüsü oldum.