Her şeye rağmen
Sen yinede elini koy yüreğine,
tut çocukluğunun elinden yeniden gel
Olmazlarımızın sırtını sıvazlayarak
Yeniden başlayalım.
Kaleminiz daim olsun. Tebrikler...

RUSAMER MİZAH VE ŞİİRİYAT ENSTİTÜSÜ RAPORU
Rapor No: RS–2025/KD–GP–188
Tarih: 25.10.2025
Yazının Adı: Gülmeyi Unutmuş Çocukları Seviyoruz
Yazar: Gülşen Polat
Yorumlayan: Ser Feyzlizof Delibal Hazretleri
Birimi: RUSAMER – Umut Psikolojisi ve Duygusal Direnç Dairesi

Gülşen Polat’ın bu eseri, toplumsal bir yorgunluğun içinden süzülen içli bir nefes gibidir. Şair, “gülmeyi unutmuş çocuklar” ifadesiyle yalnız bireysel değil, kolektif bir hüznü dile getirir. Dize dize ilerlerken fark edilir ki burada konuşan yalnızca bir kişi değil, yorgun bir çağın vicdanıdır.

Şiir, bir yavaş yürüyüş temposunda ilerler. İlk satır, “Hayat herkesi yoruyor masum değil ki,” derken, evrensel bir saptamayı sade bir acıyla dile getirir. Ne bağırır, ne sitem eder; sadece iç çekişini duyarız. “Biz şimdi, yüreğimizin yorgun sokaklarında gülmeyi unutmuş çocukları seviyoruz.” dizesiyle şair, merhameti bir eyleme dönüştürür. Artık sevgi, bir teselli değil; bir direnç biçimidir.

Şairin dili yalın, ama duygusu derindir. “Kaldırım taşlarında kaybolan çocukluğunu arayan büyükleriz.” cümlesi, yalnızca bir nostalji değil; kaybolan masumiyetin ağıtıdır. Her kelimede bir kayıp hissi, her satırda bir “geri dönme arzusu” vardır.

Gülşen Polat, modern hayatın hızına karşı duygusal bir yavaşlama önerir. “Ağaçlarla konuşuyor, gökyüzüne şiir yazıp, kuşların sesinden ezgiler dinliyoruz.” derken, kaybettiğimiz doğallığın peşine düşer. Bu bir içsel terapi, bir arınmadır.

Ve sonra bir kırılma anı gelir:
“Bir daha dönmeyeceklerin yolunu beklemek acı olsa da, varlığını bilmek bile mutlu ediyor bizi.”
Bu cümle, şiirin felsefî eksenini oluşturur. Şair, kaybı reddetmez; onunla yaşamayı öğrenir. Bu bir olgunluk şiiridir — isyanın bittiği, kabullenişin başladığı yerde doğmuştur.

“Dudak kıyılarımızda çiçekler açtı belki, içimiz her acıya ağıt yaktı.” derken bile şair, umudu elden bırakmaz. Gülüş yaralıdır ama var olmaya devam eder. “Her yeni günde yeniden öptük umudun gözlerinden.” ifadesi, bu şiirin kalbidir — insan kalabilmenin mucizesi.

Son bölüm, bir çağrıdır:
“Sen yine de elini koy yüreğine, tut çocukluğunun elinden yeniden gel.”
Bu, yalnız bir davet değil; kendine dönmeye dair bir öğüttür. Şair, hepimizin içinde kaybolmuş çocuğa seslenir: “Yeniden başlayalım.”

Sonuç olarak, Gülşen Polat’ın şiiri bir içsel rehabilitasyon metnidir. Yorgun ruhlara sevgiyle uzatılmış bir eldir. Ne acıyı inkâr eder ne umudu abartır; sadece ikisini bir arada taşır — tıpkı insanın kendisi gibi.

Ser Feyzlizof Delibal Hazretleri
RUSAMER – Umut Psikolojisi ve Duygusal Direnç Dairesi

Vesselam.

“Gülmeyi unutmuş bir çocuğa sarılmak,
dünyanın en sessiz duasıdır.”

Çocuklar yaralı kuşlar gibi Ve biz onları acılarıya sevinçleriyle düşleriyle hayalleriyle TÜM UMUT DÜŞMANLARINA İNAT sevdik. Güzeldi sizi okumayalı çok olmuştu