MİHRİBAN...

Mihriban, ey gönlümüzün en zarif adı,
Seninle aydınlandı kasabanın karanlık yanı.
Gözyaşıyla yoğrulmuş bir kaderin sesi,
Herkese iyilik, sevgi ve umut verdi nefesi.

Sen ki hayatın sessiz kahramanı,
Rıfat’ın yaralı gönlüne doğan sabah güneşi.
Bir nefesti senin adın, bir şifaydı varlığın,
Her yarayı saran, her kalbi kavrayan aşkın.

Zalim kaynana bile eğildi önünde,
Sabırla ördüğün sevgi zincirinde.
Komşuların dilinde hep bir dua,
Mihriban, sen kasabadan yıldızlara uzanan bir dua.

Rıfat’ın ömrüne sevgiyle dokundun,
Onu adam ettin, yüreğine umut sundun.
Ama yazgı, denizi bile görmene kıyamadı,
Hikayen yarım kaldı, hayat seni anlamadı.

Çocuklarına doyamadan bir sabah usulca gittin,
Her damla gözyaşında yüreğimizi deldin.
Diz çöktü dünya, dursun artık zaman,
Mihriban’ı alan kaderle dolsun her aman.

Sen bir iyilik elçisiydin, bembeyaz bir sayfa,
Her adımın şefkat, her sözün bir vaha.
Ardından ağlayan sadece insanlar değil,
Bulutlar, hava taş bile dile gelip "Ah Mihriban!" dedi.

Mihriban, sensiz bu dizi nasıl devam eder,
Sen yokken gönüller bir daha nasıl güler?
Bize özlediğimiz iyiliği hatırlattın sen,
Şimdi sensiz kalan her an bir matem.

Ey Mihriban, sen gitmiş olsan da bedenle,
Ruhun bizde yaşar sevgiyle, özlemle.
Yönetmen ağlattı, ciğerimizi yaktı belki,
Ama sen gönlümüzde sonsuz bir sevdasın bilki.

Mihriban, cennet olsun mekanın sonsuz,
Her hatıran bizde bir mücevher, bir altın iz.
Seni unutmayacak bu kasaba, bu dünya,
Mihriban, iyilikle kazanan her yüreğin rüyası saygıyla!