0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1264
Okunma
şık metalden bir göğe bakıyordu
ağlamaktan ne uzaktı gözleri
önemli bir sessizliğe adapte olmuştu
kalbinden akan nehir kan değildi artık
büyülü bir ışık yükseliyordu yüreğinden
bu ışığın altında atlar dört nala koşuyor
tüm evren sevgiyle coşuyordu
biliyordu,
sevgi ile yaklaşamazdı ona
sevgi onun tohumu değildi
sular durulduğuna ve
yağmur dindiğinde
sessizlik hakim olacak
büyü tüm görkemiyle kainatı yeniden dolduracaktı
kazanan ile kaybeden o zaman belli olacak
renkler gerçekten de sonsuza dek
birbirinden ayrılacaktı.
büyülü evrene hoşgeldiniz diyecek
kocaman ağızlarıyla gülümseyeceklerdi,
dünya daha bir tozpembe görünecek
çok aşağılarda
gökyüzünün sessizlik dolu zarlarının altında
ışıklar bir bir yanmaya başlayacaktı,
dünya o zaman da bu zaman da
benzer türküsüne devam edecekti.
