Sonsuzluk, bir gökyüzünde değil;
İçimizdeki sessizlikte saklıdır.

Bir adım attım içime,
Ve zaman durdu etrafımda.
Her nefes, bir evren açtı,
Ve ben o evrende kayboldum sessizce.

Düşlerim, geçmişim, umutlarım
Hepsi bir nehir gibi aktı içimde.
Ve ben, o nehirde yüzerek
Sonsuzluğu hissettim ilk defa.

Hiçbir sınır yoktu,
Ne gökyüzü, ne deniz, ne de yıldız.
Sadece ben ve içimdeki boşluk,
Ve o boşluğun içinde yaşam bulan ışık.

Zaman geçti,
Ama içimdeki sonsuzluk değişmedi.
Çünkü o, benimle doğmuş,
Ve benimle büyümüştü sessizce.

Bazen korktum,
Ama korkunun bile sınırı vardı.
İçimdeki sonsuzluk,
Onu nazikçe sardı ve sevgiyle büyüttü.

Her anı hissetmek,
Her duyguyu yaşamak,
Sonsuzluğun bir parçası olmak demekti,
Ve ben oradaydım, tamamen oradaydım.

Gözlerimi kapattım,
Ve içimdeki ufku gördüm.
Ne bir başlangıç, ne bir son vardı,
Sadece var olmanın derinliği.

Her hatıra, her hayal
O ufukta yeni bir şekil aldı.
Ve ben, o şekillerle dolarken
Kendi ruhumu keşfettim yeniden.

İçimdeki sonsuzluk,
Sessiz bir öğretmendi bana.
Her deneyim bir ders,
Her duygu bir rehber olmuştu.

Bazen yalnız hissettim,
Ama sonsuzluğun derinliği
Hiçbir yalnızlığı barındırmaz.
O, tüm duyguları kapsar, hepsini kucaklar.

Ve şimdi duruyorum,
İçimdeki sonsuzluğun ortasında.
Her adımım bilinçli,
Her nefesim huzurla dolu.

Ve biliyorum ki,
İçimdeki sonsuzluk,
Hiçbir zaman kaybolmayacak.
O, ben olduğum sürece var olacak.

Sonsuzluk, her kalpte farklı bir iz bırakır; ama gerçek olan, o izlerin varlığını hissetmektir.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(22 Ağustos 2025)