her şey çok fazlayken en güzel dinginlik; ruha iyi gelen bir müzik, sakinleştirici şiirler ve ölmeden önceki en havalı pozumuzu vereceğimiz yalnızlık olurdu heralde....

bu şuna benziyor biraz;
"eğer bu son konuşmamız olsaydı asla unutmamı istemeyeceğin şey ne olurdu?" ya da hangi cümleyle uğurlanırdık?

yazmak eylemi biraz da buna benziyor sanki...
duymak istediklerimiz, o son durakta, o son vedada, o son kaçışta ve o son anonsun son ç.ağrısı...dört gözle yankılanması beklenen. sözcüklerin kalplerde çığır açacak devrimi, içine kıvrılıp dudak bükülen sonra...

o son otobüs, o son tren, o son uçak kalkmak üzeredir artık. kaçırırsak o umut vagonu rayları gıcırdata gıcırdata gözden kaybolacak. o balonun sicimli ipi elimizi kanatıp uçacak. ve bi daha geri gelmeyecek.

sahi biz neyi duymak istiyoruz? çok basit soruları- en doğal duyguları neden böyle arap saçına çeviriyoruz?

ne bu sorular bitecek, ne de gururlu bahanelerin arkasına sığınıp cesur adımlarını alıkoyan o son üşengeç sözler kendi rızasıyla tıpış tıpış ayağımıza gelecek.

yazmaya iten itki ve kendimizi sözcüklerle avuttuğumuz bu beyhude çırpınışlar.

Nazım ustanın dediği yokuşu emekliyor adımlarımız.

"en güzel günlerimiz: henüz yaşamadıklarımız
ve sana söylemek istediğim en güzel söz:
henüz söylememiş olduğum sözdür."

karanlıkta çiçekler açmasa bile, her şiirin bir sukulent ablası vardır, umuda damla damla su taşır.

nihayet doya doya tadını çıkaracağım uzun soluklu güzel bir şiirle gelmişsin.

ne mi bekliyorum?
işte beni böyle coşturacak şiirleri!

teşekkürler canım nepalim
sevgiler çokça🤍🍀