“Yetim kiz”

Evimiz sessizdi, taş sokaklar boyunca yürürken,
Rüzgâr eski kapılardan içeri süzülüyordu.
Küçük ellerimle tuttum hayallerimi,
Ve gözlerimde annemin sıcak bakışını aradım.

Yıllar önce gitti,
Ama her köşe hâlâ onun nefesini saklıyordu.
Kiremitlerin kırık çizgilerinde,
Pencerelerdeki ince ışıkta
Onu hissettim, gizemli ve uzak.

Hüzünle dolu günlerimde,
Onun şarkısını duydum rüzgârda,
Her damla yağmur, gözyaşımın kardeşi oldu,
Ve sokaklar, bana yalnızlığı öğretirken
Annemin sevgisini fısıldıyordu sessizce.

Bahçedeki eski ağaç hâlâ dimdik,
Her yaprağı, annemin bir gülüşü gibi sallanıyor.
Geçmişin sıcaklığıyla sarmalanan bir ev,
Ama ben, küçük yüreğimle
Her gün onu yeniden özlüyordum.

Bir akşam, gün batarken,
Sokak lambalarının altında durdum.
Ve anladım ki, annemin sevgisi
Fiziksel olmasa da
Kalbimde, gözlerimde, adımlarımda yaşıyor.

Ve o gün, eski taş sokaklarda yürürken,
Gizemiyle, hüzünle ve özlemle dolu,
Yetim kalmış bir kız olarak
Annemin sevgisini buldum:
Her anımda, her nefesimde,
Ve artık yalnız olmadığımı hissettim.