Ben, ona olan bu sevdamı nasıl anlatsam!
Inan bilemiyorum!
Anlayamadım, bu nasıl bir duygu?
İçimi kemiren!
Yüreğimi yakan!
Aklımı baştan alan!
Bu kutsal duyguya...
Bu tarifi mümkün olmayan hisse...
Onca şiirler...
Onca şarkılar yazdım!
Yine de ona, anlatamadım!
Bir türlü olmadı işte...
Belki de beceremedim!
Ya da yapamadım!
Yani, kısacası beceremedim!
Aklımdaki kelimeler, artık restini çekti!
Evet, şunu iyi anladım!
Sadece sevgi bir Aşkı anlatmaya yetmiyor!
Arebeks takılmak acı çekip acindirmak!
Sefalet ve perişanlik!
Hep boş!
Bir hiç uğruna, boşuna ağlamaktan gözlerim şişti!
Kalbim yandı!
Ah bir dile gelse...
Gecelerime karışan gündüzlerim!
Ahhhh!
Kalbim Kâğıt...
Duygularım kalem olsa!
Yer, gök dile gelse!
Dağlar, taşlar...
Bir ağıt yaksa!
Çekemeyen vicdansızlara..
Gözlerinden pınar gibi...
Kanlı göz yaşları aksa!
Kimin umurun da benim bu kara sevdam!
Benim bu karşılıksız Aşkım!
Insanların gözünde mühim mi hiç bu devran!
Ya benim durumum!
O, çekemiyenlerin gözünde?...
Her şey artık bana yaban oldu...,
Ben ölünce...
Hiç olmazsa geride, bir aşkım kalsın!
Düşüm yıkildı...
Bu sevdadan içim cayır cayır yandı!
Insanlarin kendi düşünceleri..
Benden ve sevdamdan uzak dursun!
Kendi düşünceleri, kendilerine kalsın!
Sevdama,
Kelimeler isyan silahı oldu...
İçim yanar oldu...
Yaralarım ise kanar oldu...
Gelecekteki nesillere...
Örnek olsun sevdam, bu Dünya ya...
Adamlık mı bu ya!
Artık kıyamadım düşlerini bozmaya...
Kalbimde sevgim firari...
Umutlarım, hep tesellim rüyalar da!
Ne insanım var...
Ne umudum kaldı buluşmaya…
Dinçer Dayı