Doğan güneş veriyor mu hazzı umuda
Hep yarından sonrasına mı kalır, muamma
Açmaz mı çiçekler, vermez mi rayihasını
Bir bahar daha geçse de kesme ümidi
Onlar değil miydi güne zinde tutanlar seni.

Olmayanları ekleseydik birbirine karardı gün
Daha beslenecek ümitler de yoktu dün
Hep sancılı olmuyor mu gelişi muştuların
Yarına sırtta değildir yük çektiğin gamların.

Bir şarkıda bile hüzne yaslanır bir yan
Ve geldiğinde sırası katar da cana can
Aynı nakaratla alınmaz ki yol, çok uzun
Asla bozma duruşu, eğilmesin baş, dimdik durursun.

Belki de özü gelmelidir insanın ilkin
Ne sözle ne de yüzle gülebilirsin
Bırak masada soğusun demli çayın
Manzarasına bak keyifle, fani dünyanın.

Her şeyi ve her şerrin çözmek pek zor
Diğerlerinin acısından da var yürekteki kor
Bırak seni duymasına ve görmesinler de
Vicdanın sesini dinle doğru yoldasın
Bu yolda sen geride değil, ta en baştasın.

Kendimize dair olsaydı esenlik, iş kolaydı
Bir türkü makasmında çekilenler halaydı
Oysa merhamet duygusu bizde hep ağırdı
Oydu dünden de güne, bizi rahmete çağırdı.

Okudukça gizemi su yüzüne çıkıyor hayatın
Seni nasıl da bağlıyor geceden kalma karartın
Bir ışık halinde tutulacaktır sana bahtın
Kim bilir o gün yarın , belki yarından da yakın.

Fıtratımızda hep yok muydu inatla savaşmak
Bu yüzden şanımıza asla yaratmazdı kaçmak
Gerçeklerle yüzleşiriz yaksa da canımızı
Dilden de eksik etmeyeceğiz içten duamızı.

Yaradan bir vücut, kalp, akıl vermiş
Kimi bunları derlemiş, toparlamış, sırra ermiş
O gizemlerin neresindeyiz bilinmez amma
Sevgiyle yola çıkan o ender kullar ki
Varolmanın; özüne, ruhuna, demine ermiş.

Bir var bir de yokmuş isek şu fanilikte
Gelsin tüm dertler ne yazar üstümüze
Bir bitimi yok mu her gelenin nihayetinde
Safımız belli olsun yeterki şu yeryüzünde.

Oğuzhan KÜLTE