​Bir temmuz ayının yavaşça bitip, ağustosa kapı aralanışının ardından, insan neyi beklemeli?
​Ardında beni bekleyen, yeni yeşerecek hayalleri mi, yoksa geride bıraktığımı sandığım acıların gölgesini mi izlemeli? Kalbimdeki o derin sızıyı içime sindirmeyi mi öğrenmeli, yoksa kafamdaki o durmak bilmeyen sesleri mi dinlemeli? Ciğerlerindeki havasız havayı mı kabullenmeli, yoksa her gece içe çöken o yalnızlığı mı?
​Rüzgârların esintisine kapılıp kaybolan düşleri mi beklemeli insan? Yeniden inşa edeceği bir umudu mu görmeli o ufukta? İçine yama gibi yapışan korkuların önüne geçebileceği o cesur anı mı beklemeli?
​Her bir melodide o anlara tekrar tekrar gitmeyi mi beklemeli insan? Yoksa o melodileri hayatından tamamen çıkarmayı göze aldığı, o kırılma anını mı?
​İnsanoğlu sürekli bir bekleyiş içindedir derler ya, belki de en zoru, neyi bekleyeceğini bilmektir.