bir sokaktan geçtim dün gece
yerler ıslak gökyüzü suskun
adımlarımdan bir şehir susuyordu
içinde annem
çocukluğum ve yarım kalan her şey
bir sigara dumanında saklanan geçmiş
bir de gözlerime sinen susmalar

öğrendim
bazı acılar geçmek bilmez
bazı şehirler insanı asla bırakmaz
ve bazı insanlar
gitti sanılır
ama içimizde mıhlanmıştır aslında

adını bilmediğim bir rüzgâr var
omzuma dokundu
“herkes biraz eksiktir” dedi
ben sustum
söz bazen susmadır aslında
her susuş ise bir yara

kalbim
akşam namazı vaktinde çırpınan bir kuş
göğe dönük ama yere bağlı
ey Rabbim
hangi kırgınlığa sabır edeyim şimdi?

dostlarım! vardı bir zaman
hepsi birer harf gibi düştü şiirimden
birini sel götürdü
birini samimiyetsizlik
birini de fazla sessizlik
en çok suskun olanlar gitti fark ettirmeden
oysa her giden
gittiğinin ertesinde fark edilmişti!

bir sevgiyi büyüttüm elimde
kırılgan bir taş gibi
sıcakta çatlayan
soğukta donan
ama hep içimde taşıdığım

aşkla baktım bir adama
ama onun aynasında kendimi göremedim
çünkü bazı aynalar
yalnızca gidenleri yansıtır

bir gece dua ettim
çok fazla şey değil
yalnızca unutmayı diledim
ve sonra unutmamayı öğrendim
ve anladım ki
insan bazen acıları hatırlamak için yaşıyormuş

şimdi
içinde yağmur biriktiren bir sokakta yaşıyorum
duvarları rutubetli
ama göğü hâlâ mavi düşlüyorum
huy işte ne yaparsın
içimde kırılmıyor bir türlü
hayata tutunma hevesi

çay demliyorum geceleri
kitaplar suskun
radyoda eski bir türkü dönüyor usulca
bazen Neşet oluyorum
bazen Özlem
ama her türküyle dönüyorum eskilere
yine susuyor kitaplar
yine eksiliyor bir ben içimde
katık ediyorum gözyaşlarımı
çayın deminde demleniyor yokluklar

ve ben
gitmedim hiçbir yerden
ama her yerden eksildim biraz
toprak gibi kaldım
üstüme bastılar
yine de
çiçek verdim ayaklarının altına

şimdi her sabah
aynı dua dudaklarımda
"bana unutmayı değil, alışmayı öğret Allah’ım"
çünkü unutanlar değil
alışanlar yaşıyor
adı sevginin verdiği suskunluk olan acıyı

bana sen alışmayı öğret Allah’ım
kulunun insafına bırakma!