GÖNÜLÜMÜN SÜZGEÇİ BİR USTALIKLA GEÇER

Derin derin döner kalemim , adın dökülür satırlara,
Duygularım ince bir tel, gönlümün süzgecinde darağacı.
Sen sustun, ben hâlâ bir yastayım,
Gözlerimde geceden kalma, karanlıkla sarmaşık.
Kelimeler diken gibi, battı her cümlede,
Hissettiğim boşluk, sığmaz hiçbir bedene.
Sen mi kazandın,
yoksa ben mi kaybettim..!?
Cevapsız sorularla, rüyalarda mı kayboldum..! ?
Sen sustun, ben yastayım,
Bu sessizlik bir ağıt gibi yankılanır ay’dayım.
Anlama, hasreti anlama,
Sözlerin bıçak gibi , gönlüm hâlâ yarada.
Özlemin sırtıma yük oldu, bir kambur misali taşırım,
Adını her andığımda, suskunluğunla savaşırım.
Zaman akar, ama ben hep aynı yerdeyim,
Durdum,
gökyüzünde yıldız yerine dert saydım...!
Sözcükler düğüm düğüm olur, boğazımda sıkışır,
Anılar yangın gibi, her yanıma yapıştır.
Bilemedim, bu hikâyenin sonu neydi,
Ama sustukça büyüdü içimdeki boşluğun sesi.
Derin derin süzülürken kalemim,
Adını yazdıkça yanar içim.
Gönlümün süzgecinden geçer, ustalıkla,
Ama kelimeler eksik, anlatmaz tam olarak.
Gözlerimde uyku yok, zifirî boşluk,
Zaman akmaz buralarda, döner durur aynı kuyularda .
Bir çığlık yankılanır, duvarlara çarpar.
Yalnızlığın sesi, yüreğimi parçalar.
Ellerim titrerken, kağıda dökülen dertlerim,
Bir mektup değil bu, kaybolmuş bir nefretim.
Anlamazsın, dinlemezsin zaten,
Sessizliğin hançer gibi saplanır göğsümde.
Gölge gibi dolaşır anılar peşimde,
Sesin yankılanır zihnimin en uçra derin köşesinde.
Yazıyorum ama yetmiyor,
Kalem kırık,
ruhum bir boşlukta dönüyor.
Sen sustun, ben hâlâ yastayım.
Sen anlamadın,
ben anlatmaktayım.
Özlemi, hasretliği bilmedin,
Bilemedim bende, suskun kalırım derinliklerinde.!!

Emel Abokan
08/08/2025
05:10