Bir stres içten içe birikirken sessizce,
Beni sal, sevince boğ; taş kesmeden bu defa.
Sarsıntıyla taşarken duyduklarım hissizce,
Beni sal, sevince boğ; taş kesmeden bu defa.

Bir kriz patlak verir, yarılır köhne yapı,
Dibi, bucağı yokken katman katman altyapı,
Hangi katta tutuşur fikre açılan kapı?
Beni sal, sevince boğ; taş kesmeden bu defa.

Sağlanmayan adalet volkanı tetikliyor,
Hırslarla fay çizilip sükûtla panikliyor,
Kırılmadan az evvel bilinçleri yüklüyor,
Beni sal, sevince boğ; taş kesmeden bu defa.

Bilinçaltına hüsran ateşleri körükler,
Her patlama kardeşi püskürtürek sürükler,
Lav olup dökülürken gazaba azap ekler,
Beni sal, sevince boğ; taş kesmeden bu defa.

Taşlaşan her sarsıntı, şekil verir zamana,
Zamanla soğur öfke, diner külden fırtına,
Vuslatın bir ucundan tutup ilim irfana,
Beni sal, sevince boğ; taş kesmeden bu defa.

Çatlağın izbe yanı yeni şekil alırken
Lavlardan sonra gönül tohumu kök salarken,
Yanmayı bilen toprak, aşkla özünü bulurken,
Beni yeşert, umut ver; hayatta tut bu defa.