sadece bedenle, bütün varlığıyla secdeye varmış biri olarak konuşmuş şair. “Eriyorum seccademin üstünde” dizesi, Benlik eriyor, geriye yalnızca O’nun cemali kalıyor. “Yâ Hû” nidası ise, kelimelerin bittiği yerde kalan son çığlık; ne “Allah” diyebiliyor artık, ne “Rab”, yalnızca O’nun en yalın, en yakıcı ismiyle haykırıyor.

İkinci kıt’ada nefsle hesaplaşma var. Çok tanıdık bir çaresizlik
“Nefsimin bin bir hilesini bilsem de, kaygılarım eksilmiyorsa…”
Bilmek yetmiyor. Bilmek, çoğu zaman acıyı katlıyor. Ama tam burada dönüyor dizeler
“Sor içre, sana kulluk makamı veren kimdi?”
İşte bıçak gibi bir soru. Kulluğu bize veren de O, kulluksuzluğumuzu taşıyan da O. O hâlde hesap çekilmeden önce kendi kendimizi hesaba çekmek…
“Bendimi kırıyorum” derken duyulan o çatırtı, aslında özgürleşmenin sesidir.

Son kıta ise tam bir teslimiyet
“Ne makam umardı gönül, ne paye…”
Artık istenen tek şey, nurun tavını almak, aşk ile demlenmek. meşakat bile haktır, çile bile nimettir çünkü Sendendir.
Ve o son dize
“İzninle eriyorum seccademin üstünde.”
Bu izin, tasavvufun en ince noktası bana göre eriyen kendiliğinden erimez, O izin vermedikçe bir zerre eksilmez. Ama izin verince, geriye ne benlik kalır, ne isim, ne cisim… Sadece seccade üstünde bir damla gözyaşı, bir tutam kül, belki bir nefes Hu

Şiiri okuyunca içimden sadece şunu demek geliyor,
Yâ Hu…
İzninle eriyelim.
Seccademizin üstünde.
Âmin.

Saygılar

Ne güzel bir müsabba.. Yüreğinize kaleminize sağlık Mesut hocam. Selam ve dıa ile.. Nicelerine.

Buram buram maneviyat yayılıyor dizelerden.
Secde secde serdiğiniz haliniz, aşkın, teslimiyetin, sabrın, nefisle mücadelenin ve hasretin somut bir ifadesi olmuş . Çok güzeldi.

Ruhu doyuran şiiriniz için tebrik ediyorum.
Saygılarımla.

Allah aşkında biçareyim ben..! şiirinizi kutlarım...SEVGİLER ÜSTAT