söyleyemem, yutuyorum sözlerimi
ne kaldı ki geriye köhne bir yalnızlıktan başka?
bir vakit cümlelerim değermiş arşa
gözlerin sonsuza dek kapanınca..

hiçbir yerden düşmedim gözünden düştüğüm kadar
verdiğin o telafisi mümkün olmayan karar
dünyalardan geniş fakat kabirden dar
telaşım yok artık senden gayrısına..

fikrimi yakıyor derinden senden duyduklarım
bu sanki yolun sonu, son anlarım
efkarının ateşiyle hasretine bağlandım
köreliyorum gözlerinden düşen hiç yaşlarına

düşündüm, karar vermek imkansıza yakındı
bir yerde bir yalnızlık vardı
bir aşk gökler üstünde acısı yere yakın
kalan ümitlerimi de yok sayma sakın..!

yanlış bir ruha doğru aşkla bağlanmaktı bu
sönüyordu sevgimiz, sen ateş ben su
aklımı alan şu tarifsiz kederli duygu
unutturuyordu sessizce tüm varımı yoğumu..

bedenen güzellerden de güzeldin oysa
şu çilekeş hayatım kollarında son bulsa
sen böyle zalim olmasan ve de fütursuzca
bırakırdım nefsime dair her ne varsa..

böyle aciz halde durup durup yeniden başladıkça
dönüşü yoktu yanan kayıp gemilerin
ellerin, gözlerin ve kayıp incilerin
getiriyordu varlığı mechul kayıp sonumu..