Bir avuç lanetli kavim
Cihana ateş saldı,
Barış, hak, hukuk diyenler
Rehavet içine daldı.
Yeryüzü kan ağlıyor,
Toprak gözyaşı doldu;
Kıyametin kopsun dünya,
İnsanlığın mı kaldı?

Oturmuş Ahmet Mehmet’ler
Katliamı izliyor.
Kâfir âşikâre kâfir,
Müslüman dinin gizliyor.
Çıkıp da gel ya Muhammed,
Yüreklerimiz sızlıyor;
Kıyametin kopsun dünya,
Ömer’in, Ali’n mi kaldı?

Bebeklerin üstüne
Bombalar yağdırıldı,
Tevhidin arslanları
Küffara boğduruldu.
Küçücük bedenlere
Bin zulüm sığdırıldı;
Kıyametin kopsun dünya,
Adaletin mi kaldı?

Taş üstünde taş kalmamış,
Viran olmuş haneler.
Kuma gömülmüş tüm başlar,
Bitmiyor bahaneler.
Hiçbir yarayı sarmıyor
Camiler, hastaneler;
Kıyametin kopsun dünya,
Kutsallığın mı kaldı?

Filistin’de ateş var,
Tüm insanlık üşüyor.
Anneler çocuklarını
Poşetlerle taşıyor.
Düşen fidanlar bir bir
Mevlâ’sına koşuyor;
Kıyametin kopsun dünya,
Merhametin mi kaldı?

Filistin’in gençleri
Âb-ı hayat içiyor,
On dört asırlık bir dev
Bir köpekten kaçıyor.
Üç günlük dünya için
Ahiretten geçiyor;
Kıyametin kopsun dünya,
Cesaretin mi kaldı?

Kadir olan yüce Rabbim,
Şu kardeşlik duygusunu
Sal ümmetin yüreğine,
Arş’a ulaşsın gücümüz.
Vallahü azîzün züntikâm,
Yerde kalmasın öcümüz;
Kıyametin kopsun dünya,
Yiğitliğin mi kaldı?

Lanetin tazelensin,
Kahrolasın İsrail!
Senden tek canlı bile
Bırakmasın Azrail.
Bir tek sana değil âhım,
Bütün zalimler dahil;
Kıyametin kopsun dünya,
Kardeşliğin mi kaldı?

    FEVZİ EMİR YILMAZ