Bir feryâd ki, duyulur Çarşamba’dan Terme’den,
İnsan böyle gider mi, haber bile vermeden?
Şu yalancı dünyanın sefasını sürmeden,
Sen bizi bırakıp gittin mi, oğul?

Çok çabuk büyüdün, fark edemedik,
Bir sözünü asla iki etmedik.
Biz seni bir ömür hiç terk etmedik,
Sen bizi bırakıp gittin mi, oğul?

Bir ateşle yaktın Çakmak Dağı’nı,
Kan ile kınaladın gelinin parmağını.
Tutmaz mıydım bilseydim elini, ayağını?
Sen bizi bırakıp gittin mi, oğul?

Ne çabuk yorgun düştün hayatın akışında,
Bu en güzel çağında, gençliğinin başında.
Acelen neydi, söyle? Yirmi sekiz yaşında...
Sen bizi bırakıp gittin mi, oğul?

Büktüğün boynumuz nasıl doğrulsun?
Döktüğüm gözyaşı kimden sorulsun?
Kırıldı kanadım, kolum... Kime sarılsın?
Sen bizi bırakıp gittin mi, oğul?

Bir avuç kum idim, kül oldum şimdi.
Kasırga gibiydim, yel oldum şimdi.
Kendi kendime bile el oldum şimdi...
Sen bizi bırakıp gittin mi, oğul?

Dönüşü olmayan bir yola çıktın.
Hem kendini yaktın, hem bizi yaktın.
Hani bizim için savaşacaktın?
Sen bizi bırakıp gittin mi, oğul?

Kapkara bir haber ile nurumuzu söndürdün,
Şu cennet yuvamızı viraneye döndürdün.
Tek kurşunla hepimizi öldürdün...
Sen bizi bırakıp gittin mi, oğul?

FEVZİ EMİR YILMAZ