El pençe, diz divan huzurundayım,
Gözlerim gözünde, kulağım sende.
Kapanmaz bir yara açtın sinemde,
Nasıl bir zul olduğunu söyleyemedim.

Bir bilsem, senin de meylin var bana;
Bir çift sözün ile candan geçerim.
Emret, emret; zehri şerbet deyip içerim,
Kapında kul olduğumu söyleyemedim.

Mahkûm ettin beni gül cemaline,
Yanıldım, yakıldım, düştüm eline.
Damla damla biriktin de gönlüme,
Nasıl bir sel olduğunu söyleyemedim.

Suyum sensin, ekmeğim sen, aşımsın da;
Bu nasıl sevdadır, tüter başımda.
Dursa da cemalin her gün karşımda,
Aşkından lâl olduğumu söyleyemedim.

Her bakışta yüreğimi yakarsın,
Yüz çevirsen, tüm dünyamı yıkarsın.
Bilmem, kimin kısmetine çıkarsın;
Tuttuğum fal olduğunu söyleyemedim.

Yabancısı oldum kendimin bile,
Bilmem nasıl biter bu dert, bu çile.
Sensiz bütün yollar gider meçhule,
Gittiğim yol olduğunu söyleyemedim.

Seyrine doyulmaz bahçenin, bağın;
Çöl cennete döner değse ayağın.
Görse seni, kalbi durur zambağın,
Nasıl bir gül olduğunu söyleyemedim.

Gözlerin dört mevsim, ellerin bahar,
İnci gerdanından süzülür saçlar.
Çatılsa kaşların, bir yangın çıkar,
Nasıl bir kül olduğumu söyleyemedim.

Sesi hoş bir sada, ipekten pazen;
Gâhı elmas gibi, gâhı bir nazen.
Halimi, hatrımı soruyor bazen,
Bana ne hâl olduğunu söyleyemedim.

FEVZİ EMİR YILMAZ