Bakkalın duvarına çivilenmişti zaman,
çevirmeli bir telefon
gri bir suskunlukla bekliyordu beni.
Çarkları dönünce dünya durur gibi olurdu.
Bir kez konuşmuştum onunla,
annemle.
Sesi sıcak, kokusu yakın;
sanki oradan sarkıyordu kucağı.
O bir mucizeydi.
“Tekrar ararım” demişti.
Ben inandım.
Bir çocuk, en çok buna inanır.

Her sabah
altından çay geçen o tahta köprüden geçerdim.
Ayaklarıma çamurlu su sıçrardı,
dizlerim ürperirdi,
ama kalbim sıcaktı
çünkü annem arayacaktı.

Günler geçti,
aylar durdu.
Gofretler tükendi, umut eksildi,
ama telefon sessiz kaldı.
Bakkal amca başını sallardı:
“Arayan yok.”
Oysa ben,
bize bir numara gerekmediğine inanıyordum.
Sırasıyla döndürsem o çarkları,
annemin sesi açardı kendini.
Bana göre
dünya böyle bir yerdi.

Bir gün içimden geçti:
annem kesin bekliyordur diğer uçta,
ama bakkal amca istemiyor konuşmamı.
Sevmedi beni belki.
Seven biri,
bir çocuğun kalbindeki yarayı
gözünden okurdu.

Bir plan kurdum
çocuk aklımın en derin yerinde.
“Gofret alacağım” deyip
yaklaşacaktım telefona.
Kutular, uzak bir köşedeydi,
ama o telefon
başka bir kıtanın sınır kapısı gibi
tek başına bir duvarda asılıydı.

Minik parmağımı soktum daireye,
çevirdim bir kez.
Tuttum ahizeyi,
kulağıma koydum
ve fısıldadım:
“Ana, orada mısın?”

Sessizlik.
Ama en tanıdık olanı.
İçimi saran,
yıllardır odamda yaşayan
o ağır, gri sessizlik.
Sesi olmayan bir yara gibi.
Kimsesizliğin tonu gibi.

Bakkal amca
bir göz kesildi.
Elimden çekti telefonu,
sertçe yerine koydu.
Sadece sesi değil,
özlemimi de susturdu.
Beni bir rafta unuttu,
tozlanmış bekleyişlerin yanında.

O an anladım:
Bizi konuşturmak istemiyordu.
Çünkü belki
hiç özlememişti birini.
Ya da
annesinin sesi hiç eksik olmamıştı ondan.

Ama ben
her sabah çamurlu köprüyü geçerek
bir mucizenin ucunda bekledim.
Ve her seferinde
bir çark dönerken,
içimde bir şey kırıldı sessizce.

Şimdi o telefon yok artık.
Bakkal da, duvar da,
o gri dünya da silinmiş olabilir.
Ama kulağımda hâlâ
çevirmeli bir özlem dönüp durur.

Ana...
orada mısın?

Ve ben isterim ki
bir daha hiçbir çocuk
sesin ucunda yalnız kalmasın.
Bütün çocuklar
annelerinin sesinde büyüsün:
korkmadan,
eksilmeden,
umutla...

Hatice GÜZEN