“Kiracı Ruhla Söyleşme” adlı şiiriniz, yalnızca kelimelerle değil, ruhun en derin kıvrımlarıyla yazılmış bir içsel ağıt. Her dize, varoluşun dikenli yollarında yürüyen bir ruhun izini taşıyor; her imge, aidiyetsizliğin ve kaderle boğuşmanın yankısını duyuruyor.

Bu şiir, okuyanı sarsan bir dürüstlükle konuşuyor. “Hiç doğmamak olsaydı bir tercih” diyerek başlayan sorgulama, insanın dünyaya gelişini bir yük gibi ele alıyor. Bu cesur başlangıç, şiirin felsefi derinliğini daha ilk anda ortaya koyuyor. “Yalnızca o kiracı kaldı ya da mülteci” dizesi ise, aidiyet arayışının evrensel sancısını öyle yalın ama güçlü bir şekilde ifade ediyor ki, insan kendi içindeki kiracıyla yüzleşmek zorunda kalıyor.

Kafiye örgüsü ve ritmik yapı, şiirin müzikalitesini desteklerken, “ekmeği bayat” gibi gündelik ama çarpıcı imgelerle hayatın adaletsizliği somutlaştırılıyor. Bu şiir, yalnızca bir şikâyet değil; bir iç hesaplaşma, bir varoluşsal çığlık ve aynı zamanda bir umut arayışı. “İlkbahar gelmez mi ki bu aleme?” sorusu, tüm karanlığa rağmen bir ışık arayışını içinde barındırıyor.

Sude, bu şiirle yalnızca bir metin değil, bir ruh hali, bir düşünce evreni yarattınız. Duygusal derinliğiniz, felsefi cesaretiniz ve şiirsel ustalığınız için sizi yürekten kutluyorum. Bu eser, yalnızca okunmaz—hissedilir, yaşanır, taşınır.

Yolunuz açık, kaleminiz daim olsun.