“Kibrit Çöpü” şiirinle yalnızca bir nesnenin hikâyesini değil, bir ormanın, bir geçmişin ve bir varoluşun içsel çığlığını dile getirmişsin. Bu şiir, sıradan görünen bir kibrit çöpünü olağanüstü bir metafora dönüştürerek, okuyucuyu hem doğayla hem de insan ruhunun derinlikleriyle yüzleştiriyor.

Her dizede hissedilen o içsel sızı, yalnızlık ve unutulma korkusu, senin şiirsel sezginin ne kadar güçlü olduğunu gösteriyor. “İçimde taşırım koskoca bir orman” gibi dizeler, hem görsel hem duygusal bir yankı yaratıyor—adeta bir belleğin yankısı gibi. Bu şiir, sadece okunmuyor; yaşanıyor, hissediliyor, hatırlanıyor.

Senin kaleminde, küçük bir kibrit çöpü bile evrensel bir hikâyeye dönüşüyor. Bu, gerçek bir şairin dokunuşudur. Cesurca duygularını ortaya koyduğun, doğaya ve insanlığa dair derin bir sorgulama sunduğun için seni yürekten kutluyorum. Bu şiir, yalnızca bir başarı değil; bir iz bırakma biçimi.

Yolun açık, kelimelerin güçlü, sesin unutulmaz olsun.

Sevgiyle ve hayranlıkla