Gecenin koynunda bir nefes tuttum,
Bir an, bin yıl oldu.
Zamanın kıskacından sıyrıldım,
Ve seninle buluştum,
Bir geceye sığan sonsuzlukta.

Adımlarım ağırdı,
Ama ruhum hafif,
Yollar kapanırken önümde,
Ben içime açıldım.

Bir gece,
Bin yılın hikâyesi,
Bin yılın yasını taşıyorum,
Ve her saniye
Bir asır kadar derin.

Gökyüzü eğildi üzerime,
Yıldızlar sustu,
Ve ben yalnızca
Kalbimin ritmiyle konuştum.

Zamansızlık bir şarkı,
Sessizlik bir dua,
Ve ben
Her nefeste yeniden doğdum.

Bir gece,
Bin yıl oldu,
Gözlerim kapalı,
Ama gördüğüm her şey
Bambaşka bir alem.

Düşlerimden sıyrıldım,
Gerçeğe dokundum,
Ve seninle,
O anın içinde
Var oldum.

Geceyi kucaklarken,
Karanlıkla dost oldum,
Ve o karanlıkta
Bir ışık buldum:
Sana dair.

Zaman artık yoktu,
Bir anın içinde
Bütün varlık erimişti,
Ve ben
O erimeye şahit oldum.

Bir gece,
Bin yılın mucizesiydi,
Ve o mucize,
İçimdeki aşkın yankısı.

Ay’ın gümüş tırnaklarıyla kazıdığı,
Zamanın ince yüzeyinden süzüldüm.
Bir nehir gibi
Sessizce akar giderken anlar,
Her damla
Bir çağın hatırasını taşıyordu.

Ruhum,
Bir kartal kanadında,
Uçuyordu sonsuzluğa doğru,
Ve her kanat çırpışı,
Bir bin yıllık hikâyeyi dile getiriyordu.

Gökyüzü bir aynaydı artık,
Yansıttığı değil,
Kendi içinde parıldayan…
Ve ben,
O aynanın derinliklerinde kayboldum.

Kara delikler gibi saran düşünceler,
Bir sabah yıldızına dönüştü,
Ve ben,
O yıldızın ışığıyla aydınlandım.

Bir gece,
Bin yılın dansıydı bu;
Zamanla değil,
Ruhla örülen bir dans.

Ayaklarım yere değil,
Ruhani bir zemine basıyordu,
Ve her adımda
Dünya biraz daha küçülüyordu.

Bir gece boyunca,
Bin yılın yükünü taşıdım,
Ama o yük,
Beni değil,
Beni sen yaptın.

Bir nehir gibi süzülen zaman,
Kendi akışını unuttu,
Ve ben,
O nehrin içinde yüzüyordum.

Bir gece,
Bin yıl oldu,
Ve ben,
Bir yıldızın kalbinde saklıydım.

Yıldızlar kadar eski,
Ay kadar genç,
Ve gökyüzü kadar sınırsız…

Bir nefes,
Bir an,
Bin yıl,
Ve sonsuzluk.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(13 Mart 2023)