Yokluğunun kıyısında dolanıyorum bu sabah
Bir adın kaldı sensizliğin en dibine düşmeme
Kimliksiz bir şiir daha doğuyor avaz avaz
Her mısra kıldan ince kılıçtan keskin...
Şimdi seni yazamam, elim varmaz biliyorum
Ama bil ki seni anlatıyorum, arıyorum, özlüyorum
Boğazıma oturan şu düğümden kurtulsam
En sevdiğin türküyü mırıldanacağım.
Ah şu yokluk belası
Ah şu kör olası hasret
Allah’ım, söndür canımın yangınını
Ben bu ateşe nasıl dayanacağım...
Bazen bir telaşa kapılıp seni arıyorum
Bazen bir bağlama sesine takılı kalıp
Dalıp gidiyorum olduğun yere...
Ve şimdi anlıyorum gidişinle güllerin neden solduğunu
Şimdi anlıyorum cennetin neden bu kadar güzel olduğunu
İçime kokundan bir sızı düşüyor
Papatyalar koyuyorum en sevdiğin vazona
Eğer birgün cesaretimi toplarsam
Getireceğim mezarına...

Emreİnan