– Kazım Demir

Kendini lüks diye pazarlayanlar,
karakterlerini bedava dağıtıyor.

Etiketleri parlıyor,
ama içleri fosforlu boşluk.

Dilleri uzun, yürekleri kısa —
her kelime, kalpsiz bir tekrardan ibaret.

Sözcükleri bitmez ama sözleri yok.
Konuşmaları çok, ama anlamları yok.

Lafla yürüyenler,
vicdanla diz çöküyor sanıyorlar.

Gölgesine âşık olan insanlar tanıdım —
ışığa küfredip, kendini yıldız sanan!

İnsan demeye dilim varmıyor artık:
ruhları fotokopi,
bakışları reklam arası.

Biri çıkagelsin, kendilerinden havalı —
selam vermezler,
diz çökerler,
sürünürler.

Çünkü içleri o kadar boş ki
her aynaya “efendi” diyorlar.

Paranın gölgesi,
karakterleri silmiş.
Onurlarını
taksit taksit satmışlar.

Bir kahkaha atıyorlar —
içinde ne neşe var,
ne insan.

Bu çağın en pahalı şeyi:
İNSAN KALMAK.
Ucuz kalmamak için
yalnız kalmayı göze alman gerek.