KADER DİYEMEZSİN
Kader diyemezsin… Bu, alın yazısı değil,
Ben elimle yandım, o ise bile bile gitti.
Bir duvar gibi susup önüme serdi geceleri,
Bir yemin gibi sustu, ama hiç sadık kalmadı.

Göz göre göre çöktüm, kalbim enkaz altı,
Bir çığlık yankısıyım şimdi, duyan yok,
Sevda dedikleri şey mi bu, yoksa cellat mı?
Ağlarken bile gururla sustum, ona dokunmasın diye sokak.

Kader değil bu, bu ihanetin soğuk yüzü,
Bir gün döner diye beklediğim kör kuyu.
Karanlık bir veda gibi bastı üstüme gece,
Adını içimden silerken, dilimde hâlâ hece hece…

Yar dedim, zehir oldu,
Derman sandım, yara doldu…
Şimdi hangi dua temizler bu kanı?
Kader mi bu? Hayır! Bu, bildiğin insan ihaneti…
Beni yakıp geçen, ellerinde kibrit değil,
Sözleriydi… sevgisiymiş gibi süslediği zehir.
Bir çöküşün resmini çizdi gözlerime baka baka,
Ve ben, hâlâ sevdim onu… her şeyi yaka yaka…

Kader diyemezsin…
Çünkü kader, elini uzatır düşene,
Buysa tam da beni yerde bulduğunda,
Üstüme basıp geçti gülerek,
Kaldı yüreğimde bin parçalık bir çığlık sessizce…

Yok saydı yokluğunda bile bekleyişimi,
Bir selamına açan gözlerimi,
Sadece gitmekle kalmadı…
Yanıma aldığı umudumdu, geçmişimdi,
Oysa ben ne savaşlar vermiştim onun için,
Kendi içimi ona mezar etmişim…
Giden için kolaydı her şey;
Bir kapıyı kapatmak mesela…
Ama ya ardında kalan?
Bir ömür, her gece o kapının önünde
Çırılçıplak yanan bir hasretle bekleyen mi suçlu şimdi?
Ben sevdanın en kör halini seçtim,
Gözü kapalı düştüm dipsizliğine…
O ise uyanıktı hep,
Hiç sevmedi beni… sadece alıştı belki de.

Bir gece ansızın gitmesini değil,
Her gece yanımda susup, içten içe bitmesini affedemedim.
Söyleseydi be…
"Sevmiyorum artık" deseydi,
Kabul ederdim belki de.
Ama her gün seviyor gibi yapıp
Biraz daha öldürdü beni…

Her "iyiyim" dediğimde bir kırık daha ekledim içime,
Her "geçecek" dediğimde biraz daha kaybettim kendimi…
Ve şimdi diyorlar ya,
"Bu da kaderin bir oyunu" diye…
Hayır! Bu kader değil…
Bu; insanın insana ettiği en ağır ceza!
Susarak susturamazsın beni,
Ben içimdeki yangınla konuşuyorum artık.
Adını andığımda değil,
Unutmaya çalıştığımda daha çok canım yanıyor.

Sana sevgiyle uzattığım elleri,
Soğuk bir vedayla geri ittin…
Ve ben hâlâ kendimi suçlarken
Sen çoktan başka gözlerde unuttun bizi.

Kırıldım… ama öyle basit değil bu,
Yani öyle ufak bir çizik değil;
İçimde bir ömürlük mezar kazdım sana,
Ve her gece üzerine susarak toprak attım.

Şimdi birileri "kader" diyor ya bu enkaza,
Ben ise içimden haykırıyorum:
Kader değil bu!
Bu; insanın, insana yaptığı en acı seçim.

Çünkü kader, elinde değildi…
Ama senin, o kalbi parçalamak
Tamamen senin elindeydi.
Ve yaptın.

Bir gün,
Bir gece ansızın uyanırsan
Ve o boşluk içinde nefes alamazsan…
Bilesin,
Ben orada yokum artık.

Ben seni affetmedim,
Ben sadece
Seni sevebilecek hâlimi de gömdüm.

Ne yazık ki…
Kader sandığın o şey,
Sadece senin göz göre göre ettiğin
Bir ihanetti.

Ve ben...
Artık sadece
Adını hatırladığımda bile susmayı seçiyorum.
Çünkü bazı isimler,
Sadece mezarlık taşında kalmalı.


“Aşka mezar kazdıranlar, bir gün kendi sessizliklerinde boğulur.”
İMZA: Eylül 🥀