2
Yorum
11
Beğeni
5,0
Puan
157
Okunma
Ben aynaydım, yüzüne tuttuğum
Sade gerçeğiydi yansıttığım.
O, yalnızca baktı kendine,
Beni görmeyi bilmedi…
Ben deryaydım, dalga dalga içinden,
Taşardım kalbine her seferinden.
Ama o, kıyısında durdu hep,
Derinliğime inmeyi bilmedi…
Ben çıraydım, geceyi aydınlatan,
Aşkı yakmaya hazır bir fenerdim.
O, kıvılcıma bile dokunmadan
Beni sönmeye terk etti, bilmedi…
Bir de bana kızdı, "Aşk olsun!" dedi,
Ben de oldum onun uğruna “aşk”.
Kendini ateşe atmak bir cesaretti,
Ama o, yanmayı bilmedi…
Kördü hem gözü hem de kalbi,
Duymadı içimdeki sükûneti.
Ben kördüğüm oldum sonunda,
Çözmeyi bile beceremedi…
O bilmedi, sevmenin dilini,
Sustum... çünkü aşk susunca gerçekti.
Ben oldum her hâliyle seveni,
Ama o, sevilmeyi bilmedi…
@NURAL BEKTAŞLI
5.0
100% (3)
Cevap Yaz